Ακροβάτης

Ισορροπείς

σε σχοινί τεντωμένο, δεμένο γερά στην αρχή και στο τέλος.

Μπροστά σου το άδηλο, το μηδέν και το άπειρο.

Πίσω σου η μνήμη, το κενό και το πλήρες.

Κι από κάτω το πλήθος, αναρίθμητα μάτια

με κομμένη την ανάσα σε παρακολουθούν.

Έτσι όπως μοιάζεις μετέωρος, ανάμεσα σους χρόνους

που προδιαγράφουν το πριν και το μετά.

Σχοινοβατείς

Έκλεισες τα μάτια, ανάσανες βαθιά, καθάρισες τη σκέψη.

Άνοιξες τα φτερά σου, η έκτασή σου άπλωσε, τόλμησες το πρώτο βήμα.

Φόβος και αποφασιστικότητα· θάρρος κι αμφιβολία.

Βαδίζεις σιωπηλός, στο σκοπό προσηλωμένος, προς το τέρμα.

Ότ-αν επιτέλους φτάσεις, θα γευτείς την ευτυχία

χιλιάδων ματιών να σε κοιτούν με θαυμασμό,

χιλιάδων χεριών να σε χειροκροτούν εκστασιασμένα.

Ακροβατείς

Κι από πάνω σου εγώ, δημιουργός κι αφηγητής σου,

που χρόνια τώρα σε προετοίμαζα γι’ αυτό,

με δυνατό ανέμου φύσημα αν σκοπεύω να σε ρίξω

ή αν στο τέρμα νικητής να φτάσεις έχω βάλει για σκοπό,

δε σου ‘χω ορίσει να γνωρίζεις.

Κι ευχή μονάχα μια σου μένει, άβουλο εσύ της μοίρας πλάσμα:

όταν τα βήματα στερέψουν, να ‘ναι οι φτερούγες σου γερές.

Δήμητρα  23/11/2014