Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Κατάδικός της

«Φορές φορές αναρωτιέμαι πού βρίσκονται και πού χάνονται τα δάκρυα και τα γέλια που εναλλάσσονται από τη μια μεριά της σιδερόπορτας κι από την άλλη. Πώς, σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, μεγαλώνω περνώντας την κλειδωμένη πόρτα για να μπω στον κόσμο τους, κι ύστερα μικραίνω πάλι, πίσω στον κόσμο που δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να αισθανθεί το μεγαλείο της ψυχής τους. Αν κάποτε παίζουμε θέατρο; Κι αυτοί κι εμείς. Κι ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται σε μια τρελή αλληλοδιαδοχή.» Ένιωσε πολύ χαρούμενη με αυτήν την παράγραφο, αποθήκευσε το αρχείο στην επιφάνεια εργασίας και αμέσως μετά το έστειλε στο μέιλ της εφημερίδας. 
 Έπρεπε να ντυθεί σχετικά γρήγορα, το επισκεπτήριο στον Κορυδαλλό τελείωνε στις 10.00 και δεν ήθελε να το αφήσει στην τύχη, μήπως και πετύχαινε στην είσοδο τον φύλακα που τους συμπαθούσε, ακόμη και αυτός είχε μαζευτεί τον τελευταίο καιρό στο να της κάνει χάρες. Με τόσα τρεξίματα λίγο πριν τη δίκη, είχε κοντά βδομάδα να δει τον Χρήστο της. Έστω και έτσι, περνώντας τόσες καγκελόπορτες, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών, μπορούσε να ζήσει ένα υποκατάστατο συντροφικότητας, να του πει τα νέα της εβδομάδας της, να του πιάσει για λίγο το χέρι και να του υποσχεθεί πως όλα καλά θα πάνε με τη δίκη, μέχρι να τη μαλώσει ο φρουρός και να το τραβήξει γρήγορα πίσω. 
Στριμώχτηκε μέσα στη ριχτή έτσι κι αλλιώς φούστα της, από τότε που είχαν πιάσει τον Χρήστο της, το έριξε ακόμη περισσότερο στο φαγητό. Δεν τρέχει και τίποτα, του άρεσαν οι γεμάτες του Χρήστου της, και αντίθετα με την κόρη της Ελένης και του Νίκου, δεν είχε το πρόβλημα να την κυνηγάνε τα κανάλια και οι φωτογράφοι και χοντρή να την ανεβάζουνε, γουρούνα να την κατεβάζουνε στα μπλογκ. Έβρισκε μια σκοτεινή αξιοπρέπεια στην εικόνα της προς τα έξω, της πιστής συζύγου που συμπαραστέκεται στον άντρα της, χωρίς να τη νοιάζει η δημοσιότητα και η εξουσία. 
Λίγο πριν το πάρκινγκ των φυλακών, σε ένα φανάρι στη Γρηγορίου Λαμπράκη ένας Πακιστανός προσπάθησε να της καθαρίσει το τζάμι. Πάτησε με δύναμη το κουμπί για τους υαλοκαθαριστήρες και άρχισε να φωνάζει υστερικά: «Δεν θέλω, φύγε, φύγε από εδώ! Τι λέω από εδώ, πίσω στο Ισλαμαμπάντ να πας, δε μου φτάνουν τα προβλήματά μου, έχω και εσένα!» Πατώντας το γκάζι σκέφτηκε ότι δεν της έφταιγε σε τίποτα ο συγκεκριμένος άνθρωπος, η φτώχεια της χώρας του και η ανίσχυρη φυλή του ήταν το πρόβλημα, πώς θα γινόταν να τους στέλναμε όλους πίσω σε μια πατρίδα που θα μπορούσε να τους θρέψει και δεν θα τους έδιωχνε προς την Ευρώπη. Έτσι όπως ήταν ο πλανήτης, κατέληγαν χίμαιρα οι απελάσεις, έναν έστελνες πίσω, τρεις σου ερχόντουσαν. Θα μου πεις κάποιοι πνίγονταν, κάποιοι πάταγαν νάρκες. Και πάλι, από τους τρεις ένας θα έμενε για να αντικαταστήσει αυτόν που είχες διώξει. 
Πέρασε τη μεγάλη σιδερένια πόρτα και κατευθύνθηκε προς την κεντρική είσοδο. Άφησε την τσάντα της στο καλαθάκι για τον ανιχνευτή μετάλλων, και ο φύλακας την ρώτησε αν φορούσε κάτι άλλο που να είχε μέσα μέταλλο, για να το βγάλει πριν περάσει από το μηχάνημα για τον σωματικό έλεγχο. «Μάλλον είστε καινούριος, δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι.» του απάντησε απότομα. «Τίποτα μεταλλικό επάνω μου». Σε λίγο θα έβλεπε τον Χρήστο της και ένιωθε την ένταση της προσμονής να ανεβαίνει μέσα της, δεν χρειαζόταν ούτε να φωνάξει στον Πακιστανό, ούτε να επιπλήξει τον φρουρό. Καλή κακή, τη δουλειά που τους δόθηκε έκαναν και οι δύο. «Την ταυτότητα σας, κυρία μου.» Του την έδωσε. «Ειρήνη Δημοπούλου Παππά;» «Ναι, ακριβώς. Πηγαίνω στη γυναικεία πτέρυγα, για να επισκεφτώ τον σύζυγό μου». Η σταθερή αντίδραση αυτού που δεν την ήξερε, το βλέμμα που πετάχτηκε από τα χαρτιά και την κοίταξε από επάνω ως κάτω. Αυτή είναι η γυναίκα του λοιπόν, θα σκεφτόταν. 
Ναι, αυτή ήταν η γυναίκα του, και ήταν βαθιά χαρούμενη που θα συναντιόταν με τον άντρα της. Όλα τα υπόλοιπα θα της ξαναγυρίζαν στο μυαλό, όταν περνούσε τη μεγάλη σιδερένια πόρτα φεύγοντας, όταν θα ξαναμίκραιναν οι σκέψεις της για να αντιμετωπίσει τον κόσμο των απλών ανθρώπων. Προς το παρόν είχε ραντεβού με έναν ήρωα, τον δικό της, κατάδικό της ήρωα. 

Κωστής, 7/12/2014
[Η έμπνευση του κειμένου βρίσκεται εδώ, στη δεξιά στήλη της σελίδας 5,  αλλά ίσως είναι καλύτερο να διαβαστεί μετά την αναγνωση αυτού του κειμένου.]